Waarom Mohammed Benzakour de nazi-doden niet wil herdenken

Is het verstandig om je druk te maken om iemand van aanzien die immorele vergelijkingen wenst te maken? Iemand die de president van Israël, Isaac Herzog op één lijn wenst te zetten met de president van Rusland, Vladimir Putin. Die beweert of in ieder geval suggereert dat de bloedige aanval van Hamas op het zuiden van Israël door Israël zelf is uitgelokt. “Moordpartijen door het Israëlische leger” vindt die iemand onderdeel van staand beleid. Die dat beleid vindt voortkomen uit zionistische ideeën die Joden hadden al vóór de oprichting van de staat Israël. Namelijk dat Joden denken voortdurend recht op meer gebied te hebben. Kijk immers maar “naar  de kaart van Palestina van 1948” en leg die naast de kaart van 2024. Dan zijn, aldus Mohammed Benzakour – want hij is die iemand – “woorden niet meer nodig”.

Gastarbeiderszoon Banzakour: Nederland niet mooi meer

Je kunt deze onzindelijke vergelijkingen en historisch onjuiste beweringen beter aan je voorbij laten gaan. Als iemand die vergelijkingen maakt in een van de betere kranten van ons land, is dat al wat minder makkelijk. Als ze komen van Mohammed Benzakour, zoon van een Marokkaanse gastarbeider, die dit “mooie land” nu beschuldigt van medeplichtigheid aan een massamoord, dan knapt er bij mij iets. Hij was gevraagd om op 4 mei een Dodenherdenking-lezing te houden, maar laat er bij hem nou ook iets geknapt te zijn. Hij had namelijk in oktober vorig jaar al gezien dat Nederland zich onthouden had bij een stemming over een staakt-het-vuren in de Algemene vergadering van de VN.

Laten we maar weer de historische onjuistheden ontleden. Net als Van Agt en vele anderen laat Benzakour het conflict tussen Israël en “Palestina” rond 1948 beginnen. Zoals ik al eerder heb opgeschreven, begon het Midden-Oosten conflict in feite in 1917 met de Balfour-verklaring. Palestina ten westen van de Jordaan was toen een Engels mandaatgebied en geen onafhankelijke staat. Daarvoor was Palestina eeuwenlang een onderdeel van het Ottomaanse rijk.

De Balfour-verklaring (1917) als startpunt

Er leefden aan het begin van de 20^e eeuw Arabieren en Joden in Palestina. Gemotiveerd door Balfour emigreerden vanaf 1917 veel Joden vanuit Europa naar het gebied ten westen van de Jordaan. Dit leidde tot spanningen met de Arabische bevolking die geregeld explodeerden met als dieptepunt de “etnische zuivering” van Hebron in 1929. Het was het begin van een geweldspiraal waarbij Joden terugsloegen na Arabische gewelddadigheden, zoals nu ook in Gaza is gebeurd. Geweld in en rond Israël komt inmiddels zo vaak voor dat het niet meer te ontwarren is wie begon. Als je toch naar een startpunt wilt zoeken, zou ik voor Hebron 1929 kiezen. Benzakour suggereert dat het geweld van de Joden “begon” in 1948, maar dat kan dus geen geldig startpunt zijn.  

Benzakour schrijft; “waarom moeten Palestijnen beroofd en vernietigd worden voor misdaden waaraan vooral Europeanen schuldig waren?”. Kennelijk heeft hij het hier over de stichting van de staat Israël in 1948. Die stichting gebeurde nadat de Arabieren een verdeling tussen Joden en Arabieren die door de VN was vastgelegd, hadden verworpen. De Palestijnen – die overigens in 1948 nog niet bestonden, of het zouden Arabieren èn Joden moeten zijn – werden dus nergens van beroofd. De Arabieren in Palestina hielden tot ver in de 20^e eeuw vast aan het idee dat het gebied Arabisch was en Arabisch moest blijven. Het leidde tot minstens drie oorlogen, in 1948, in 1967 en 1973.

Hamas blokkeerde vrede tussen Israël en de Palestijnen

De zogenaamde Oslo akkoorden van 1993 tussen de toenmalige Palestijnse leider Yasser Arafat en Israël legden het recht op een eigen staat voor de Palestijnen vast. Terroristische groepen als Hamas beschouwden deze akkoorden echter als verraad aan de Palestijnse zaak. Zij saboteerden deze akkoorden door terroristische aanslagen in Israël, vaak vlak voor verkiezingen en vooral als de Arbeiderspartij aan de macht was. Dat was op zijn minst niet bevorderlijk voor de uitvoering van de Oslo-akkoorden. Maar een terreurgroep als Hamas wil ook helemaal geen vrede met Israël; het wil Israël vernietigen.

Maar wat kun je dan zeggen van het Israëlische beleid jegens de Palestijnen op de Westoever? Daar is Hamas toch niet de baas? En inderdaad, het is waar dat de huidige premier van Israël Benjamin Netanyahu er vooral mee bezig is geweest Joodse kolonisten op de Westoever te beschermen en het leven van de Arabische bewoners op de Westoever zo zuur mogelijk te maken.

Terugtrekking van de Westoever is voor Israël riskant

Geldt dat ook voor het leven van de Gazanen? Je zou het haast zeggen. Gaza is immers min of meer afgesloten van de buitenwereld door Israël (maar ook door Egypte). Gaza was oorspronkelijk ook bezet door Israël, maar Israël heeft zich daar in 2005 teruggetrokken en de Joodse nederzettingen in Gaza ontruimd.

Snel daarna kreeg Hamas de macht in Gaza en begon met raketbeschietingen op Israël. Wat had Benzakour van Israël verwacht in antwoord op deze continue stroom van de aanvankelijk niet erg effectieve raketaanvallen? Dat Israël de grens zou openen om zo een continue 7 oktober moordpartij van Hamas-terroristen over zich heen te krijgen? Ik heb weinig bewondering voor het beleid van Israël ten aanzien van de Westoever. Toch begrijp ik dat er in Israël angst bestaat voor een volledige terugtrekking uit dat gebied. Als er raketten uit Gaza, de Westoever en zo nu en dan ook nog van de Hezbollah uit Libanon komen, wordt het voor Israël wel heel lastig zich te handhaven.      

Hamas bekommert zich niet om de Gazaanse bevolking

Dat Israël militair reageert op grootscheepse terroristische aanvallen, is Hamas bekend. Hamas weet ook dat de wereld de Israëlische reactie al heel gauw als niet proportioneel zal veroordelen. Na 7 oktober 2023 kon Hamas dan ook achterover leunen en wachten tot de wereld zich tegen Israël zou keren. Dat er daarbij duizenden Gazanen gedood zouden worden, wist Hamas natuurlijk ook.

Hamas geeft echter niet om de levens van de burgers in Gaza. Integendeel, hoe meer doden onder de burgerbevolking van Gaza zouden vallen, des te beter het zou zijn voor Hamas. De kritiek op Israël zou er immers alleen maar door toenemen. Israël zou beschuldigd gaan worden van het overtreden van het internationale oorlogsrecht. Dat is precies wat er gebeurd is. Terwijl Israël het niet gemunt heeft op de burgerbevolking, maar Hamas op 7 oktober wel en in strijd met alle mogelijke vormen van oorlogsrecht burgers als gijzelaars had genomen.

Ik vermoed wat Benzakour eigenlijk wil

Waarom beschuldigen mensen als Benzakour en vele anderen Hamas dan niet van genocide? Waarom eisen ze niet dat Hamas afstand doet van de macht in Gaza? Zelfs nazi-Duitsland gaf zich uiteindelijk over toen het land bijna volledig vernield was in 1945. Ik heb een vermoeden waarom Banzakour dat niet doet, maar ik zal het hier niet opschrijven. Wel weet ik zeker dat Hamas de macht in Gaza niet zal opgeven. Integendeel, zoals hier beschreven wordt, zal Hamas de oorlog winnen. Hamas verdeelt zelf de hulpgoederen en bepaalt hoeveel honger er geleden wordt in Gaza. Hamas kan het zich zelfs veroorloven voorstellen voor een bestand van Israël af te wijzen, zoals de Volkskrant meldde.

Maar als we willen dat 7 oktober 2023 zich niet zal herhalen, dan moet Hamas worden uitgeschakeld. Bij een wapenstilstand – zonder de uitschakeling van Hamas –zal de cyclus van geweld weer van voor af aan beginnen. Maar heeft Mohammed Benzakour soms een ander idee voor een definitieve vrede in het gebied? Ik vermoed van wel, maar ook dat vermoeden ga ik niet opschrijven.  Wel denk ik dat we blij moeten zijn dat hij op 4 mei niet mee wilden doen aan de dodenherdenking.