Steun een petitie tegen de eenzijdige en disproportionele veroordeling van Israël

Israël is al decennialang het zwarte schaap van de internationale familie. Het land werd en wordt continu aangevallen door terreurgroepen uit naburige landen of door die landen zelf. Als Israël zich verdedigt – en het doet dit inderdaad met harde hand – dan krijgt het land bijna de hele wereld tegenover zich. Dat is ook nu weer het geval. De oorlog in Gaza die door de terreuraanval van Hamas van 7 oktober 2023 is uitgelokt, leidt voornamelijk tot veroordelingen van Israël. Hamas wordt bijna openlijk gespaard. Het is tijd om dit tij te keren en de regering te vragen de eenzijdige veroordeling van Israël niet langer te steunen.

Bestaat of bestond Palestina?

Laten we eerst maar weer eens kijken naar de vraag of de Palestijnen een volk vormen. Als het een volk is, dan heeft het ook recht op een land: op Palestina dus. Maar waar ligt dan Palestina? Deze vraag is relevant, nu Westerse landen (met name Spanje, Ierland en Noorwegen) Palestina als een staat erkennen.

Tot in de vorige eeuw (zie ook hier voor de geschiedenis) omvatte Palestina het huidige Israël, Gaza, de Westoever van de Jordaan en Jordanië. Dit gebied is eeuwenlang onderdeel geweest van het Ottomaanse (Turkse, zo je wil) rijk. Maar vanaf het einde van WOI was het een Brits mandaatgebied. Het gebied ten oosten van de Jordaan werd door de Britten min of meer geschonken aan Hoessein bin Ali en werd daarmee niet meer toegankelijk voor naar Palestina emigrerende Joden. Het gebied ten westen van de Jordaan was echter wel geopend voor Joodse immigranten. Vanaf het moment dat de Britten de Balfour-declaratie het licht deden zien begon de immigratiestroom van Joden naar het gebied “From the river to  the sea”, zoals sympathisanten van de terreurgroep Hamas dat gebeid min of meer liefkozend noemen. 

Arabieren en Joden kunnen niet samen 

In wat er nog over was van het oude Palestina woonden dus Arabieren en Joden. De Joden kon je overigens net zo goed Palestijnen noemen als je de Arabieren Palestijnen kon noemen. Maar die Joden en Arabieren konden het niet goed samen vinden. Waarom dat zo is, moeten we misschien aan Mona Keijzer vragen, maar Arabieren en Joden in eenzelfde gebied vormt een explosief mengsel dat zo nu en dan ontploft. In Palestina (dus eigenlijk Palestina-min, maar we laten dat “min” maar weg) was in 1929 een terreuractie van Arabieren tegen Joden in Hebron zo’n ontploffing.

Terwijl de Joden in Europa zich in WOII als makke schapen naar de slachtbank lieten voeren, was dat in Palestina niet het geval. Vooral na 1929 werden paramilitaire Joodse groepen in Palestina sterker. Die groepen hielden zich bezig met het beschermen van Joodse eigendommen in Palestina. Zij schuwden geweld niet.

Arabieren wilden Israël vernietigen

Na de vestiging van de staat Israël in 1948, was er nog steeds geen Palestijnse staat. Gaza was ingenomen door Egypte en de Westoever was bezet door Jordanië. De lokale Arabieren hadden echter nog steeds de vestiging van een Palestijnse staat voor ogen, bij voorkeur door Israël van de kaart te vegen. De PLO, onder leiding van Yasser Arafat, opgericht in 1964, had de vernietiging van Israël tot doel. De organisatie wilde de geschiedenis terugdraaien door overal in de wereld terreuraanslagen te plegen. Vanaf 1993 echter werden met de Oslo-akkoorden de betrekkingen tussen PLO en Israël vreedzamer. Een definitief akkoord over een Palestijnse staat is er echter nooit gekomen.

Wel bleven er Palestijnse (lees: Arabische) terreurgroepen actief die aanslagen pleegden in of buiten Israël. Daarvan is Hamas inmiddels de meest bekende. Vanuit Gaza heeft deze terreurgroep vrij geregeld raketaanvallen gepleegd op Israëlische burgers. Die raketaanvallen leidden tot diverse Gaza-oorlogen. Die oorlogen werden na verloop van tijd besloten met een wapenstilstand, waarop na enige tijd de raketaanvallen door Hamas opnieuw begonnen.

Hamas is niet weg te bombarderen

Hoewel in die spiraal van geweld Israël hard terugsloeg, is de macht van Hamas in Gaza nooit gebroken. Nu Israël opnieuw probeert Hamas te breken door een nog grootschaliger aanval op Hamas-bolwerken, valt de wereld terug op het oude patroon. Dat is namelijk dat Israël wordt aangewezen als de schuldige: Israël zou de wetten van het internationale recht overtreden door militaire acties in gebieden waar Hamas-militanten, maar ook Gazaanse burgers zijn.

Dat die burgers door Hamas als schild worden gebruikt, daar hoor je het International Court of Justice (ICJ) in Den Haag niet over. De laatste uitspraak van het ICJ ging over militaire operaties van Israël in Rafah in het zuiden van Gaza. Israël zou daar militaire acties die voor de Palestijnen levensbedreigend kunnen zijn moeten staken. Het ICJ had natuurlijk ook kunnen eisen dat Hamas zich uit Rafah moest terugtrekken en de wapens neerleggen. Overigens moet er bij gezegd worden dat de rechters niet allemaal meenden dat Israël alle militaire acties in Rafah moest staken, zoals de BBC meldde.

De disproportionele veroordeling van Israël

Hoe dan ook, zoals ik eerder beschreef, worden aan Israël voortdurend hogere standaarden opgelegd dan aan andere staten. Er is geen land zo vaak veroordeeld door de VN voor mensenrechtenschendingen als Israël. De overigens niet helemaal objectieve UN-Watch houdt zo ongeveer ieder jaar bij hoe vaak Israël door een VN-orgaan is veroordeeld. Hier vind je de telling over 2023. Het blijkt dat er in de Algemene Vergadering van de VN vijftien resoluties over schending van de mensenrechten door Israël zijn aangenomen. Daarentegen zijn er in totaal vijf (5!) resoluties over mensenrechtenschendingen in een beperkt aantal andere landen aangenomen. Over veel eenzelfde – of ergere – soorten schendingen van mensenrechten in landen als China, Venezuela, Cuba, Vietnam, enz. enz. zijn geen resoluties ingediend.

Om maar weer eens te herhalen tot wat voor scheve verhoudingen dit kan leiden, is er het voorbeeld van de veroordeling van Israël omdat het land de rechten van Palestijnse vrouwen zou schenden. Saoedi-Arabië en Iran waren mede-ondertekenaars van deze resolutie. In deze landen hebben vrouwen geen rechten. Integendeel, in Iran kan een vrouw vermoord worden door de moraalpolitie als ze niet de juiste hoofddoek draagt. Iran is, bij mijn weten, nooit veroordeeld geweest voor het schenden van vrouwenrechten.

Israël voelt zich niet gebonden door internationaal recht

Het tekent de dubbele standaard die in het internationale recht geldt als het om Israël gaat. Hoe kan Israël het internationale recht serieus nemen als het weet dat het land disproportioneel wordt aangepakt door de internationale gemeenschap? Daarom klinkt het enigszins wereldvreemd als mijn eigen krant in een kop zegt dat het internationaal recht het kleedje onder Israël vandaan trekt. Israël staat allang niet meer op het kleedje van het internationaal recht. Het land zou niet meer bestaan als het zich veel van het internationale recht zou aantrekken.

Ook de steun die de VS biedt aan Israël biedt is van levensbelang. Wat dat betreft is de steun van de EU aan Israël minstens halfslachtig. We noemden al de Europese landen die Palestina willen erkennen, zonder dat het duidelijk is wat die landen dan precies erkennen. Palestina als staat bestaat immers niet en heeft al eeuwen niet bestaan.  Het suggereert minstens dat die landen, net als Hamas, vinden dat Israël maar moet ophouden te bestaan. Ook Nederland doet mee aan de disproportionele veroordeling van Israël in de VN. Volgens UN-Watch steunde Nederland meer dan 72 procent van de VN-resoluties tegen Israël.   

Onderteken een petitie tegen veroordeling van Israël

Daarom startte UN-Watch een petitie tegen de Nederlandse ondersteuning voor het eenzijdig uitlichten van Israël in de VN. De start van de actie was al op 26 mei 2020. Op dit moment hebben 3684 mensen deze petitie ondertekend. Dus, erg succesvol kun je die niet noemen. Ik heb ook geen idee of de petitie nog steeds loopt. Wel weet ik dat nu Israël door de hele wereld lijkt te worden uitgespuwd, het tijd is om het tijd te keren. Teken dus deze petitie, mede om aan te geven dat Israël het enige democratische lichtpuntje is te midden van veel vrouwonvriendelijke dictaturen. En dat zo’n lichtpuntje onze steun verdient.