Michiel Bot is universitair hoofddocent aan de Tilburgse Universiteit. Hij blijkt een fervente Israëlhater te zijn. Maar hij is meer dan dat. Hij wil ook alle niet door hem gewenste meningen van de universiteit laten verwijderen. Hij blijkt in staat te zijn daarvoor een grote schare aan academici achter zich aan te krijgen.

Israël als schurkenstaat?

Is Israël een heilstaat of het beloofde land? Nou, ik vind het in ieder geval geen van beide. Netanyahu is niet het soort leider dat ik me zou wensen. Zoals de Israëlische schrijver Etgar Keret onlangs zei moedigde Netanyahu de orthodoxe kolonisten op de Westoever aan land van de Palestijnen te stelen, terwijl hij de vredesactivisten in het zuiden onbeschermd tegen de terreur van Hamas liet.

Maar dat mag toch op zich nog geen reden zijn voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties om in het jaar 2023 Israël 14 keer te veroordelen, terwijl alle andere naties in de wereld in totaal 7 resoluties tegen zich kregen. Neem dictator Bashar al-Assad van Syrië die doelbewust ziekenhuizen van zijn eigen bevolking liet bombarderen door Russische bommenwerpers (minstens 244 aanvallen op zorgcentra sinds 2016). Rusland noch Syrië hebben daarbij geclaimd dat zich in de ziekenhuizen commandocentra van de ‘vijand’ gehuisvest waren. Dit was gewoon het uitmoorden van de eigen zieke bevolking en ze ontkenden het niet eens. Toch kreeg Syrië maar 6 resoluties van de VN tegen zich in 2016.

Het internationale recht is partijdig en bevooroordeeld

Nog sterker, sinds 2013 is Israël in 45 resoluties door de Mensrechtencommissie van de VN veroordeeld. Dat waren er bijna evenveel als deze commissie tegen de rest van de wereld heeft uitgesproken (wikipedia). Wie even om zich heen kijkt in de wereld (Wit-Rusland, Syrië, Rusland, China, Venezuela, Zimbabwe,….) kan niet anders dan concluderen dat het ‘recht’ dat hier wordt gesproken partijdig en bevooroordeeld is.

Wie kan het internationale recht nog serieus nemen als je daarmee een land kan demoniseren,  kennelijk om politieke redenen? Israël is daar duidelijk het slachtoffer van. Dit demoniseren van Israël, zo schrijft UN Watch, geeft voedsel aan oproerkraaiers die Joden bedreigen op campussen van universiteiten. Is Michiel Bot ook zo’n oproerkraaier? Ik zie hem ertoe in staat, zoals ik uit eigen ervaring weet. Maar daarover later meer.

Bot vindt politisering van universiteiten rationeel  

Onlangs mocht Bot op de opiniepagina van mijn krant die zich meer en meer als reclamebureau voor Hamas opstelt (zie hier en hier), zijn eigen veroordeling van Israël uitspreken. Uiteraard op basis van internationaal recht dat dus eigenlijk – zie hierboven – helemaal geen recht is. Wat mij betreft was het (nog) erger dat hij verkondigde dat het legitiem en niet in strijd met de academische mores is om op onze universiteiten een pleidooi te houden voor de boycot van Israëlische universiteiten. Dus onze universiteiten hoeven van Bot geen universiteiten uit Wit-Rusland, Syrië, Rusland, China, Venezuela, Zimbabwe, enz. te boycotten. Alleen een boycot van Israëlische universiteiten is noodzakelijk.

En nee, de morele paniek over de ‘politisering’ van de universiteiten die zo’n pleidooi met zich mee brengt is ten onrechte. Want een pleidooi om de universiteiten van één (dus: 1!) klein land als Israël te boycotten – en andere staten dus niet – is gebaseerd op rationele argumenten. Dat pleidooi past volgens Bot in de academische traditie van neutrale wetenschap. Kritiek op Israël op onze universitaire campus zou dus toegestaan moeten worden met een beroep op de academische vrijheid.

Wil Bot echt tegenspraak dulden?

Het bieden van ruimte voor een dergelijke kritiek is een cruciaal onderdeel van de rol die universiteiten hebben in een democratische rechtsstaat, aldus nog steeds Bot. Hij suggereert dus dat het op basis van wetenschappelijke argumenten mogelijk is te bewijzen dat het bombarderen van Gaza na de terreuraanval van Hamas op 7 oktober in strijd is met het internationale recht. Het recht op zelfverdediging, ook een onderdeel van het internationale recht, heeft hij, of uit het oog verloren, of in gedachten uit het internationale wetboek geschrapt.

Als gezegd, ik heb een eerdere ervaring met Bot en wel binnen de academie. Op vrijdag 3 november 2017 werd van mij een stukje geplaatst in het universiteitsblad van mijn universiteit dat op een ietwat ironische wijze een pleidooi hield tegen #metoo op de academie. Ik was tegen openbare #metoo-campagnes op de campus, omdat op een openbare beschuldiging van machtsmisbruik, weerwoord geen enkel effect heeft. De beschuldigde is gebrandmerkt. Schuldig, of onschuldig. Ik heb daar eerder over geschreven.

Hoe een mening werd verpletterd op de academie …

Nog even een korte samenvatting van de gebeurtenissen. Direct nadat mijn stukje over #metoo was verschenen, ontstond er een soort mediastorm. 41 collega’s van mij schreven een open brief, die zij aan alle bestuurders van de universiteit –maar niet naar mij – stuurden, waarin werd gesuggereerd dat ik seksuele intimidatie zou goedkeuren. Zij eisten dat hun brief op de website van Univers zou worden geplaatst en dat mijn column over #metoo van de website zou worden verwijderd.

Het toenmalige college van bestuur (CvB) was zo dapper om zich achter de 41 klagers op te stellen. Het CvB durfde mij niet aan te pakken, maar liet het oog vallen op de redactie van het universiteitsblad. Die zegde vervolgens, om zijn eigen hachje te redden, het vertrouwen in de hoofdredacteur op. Of dat gebeurde op last van het CvB weet ik niet. In ieder geval was mijn column voor het CvB de aanleiding om de hoofdredacteur te ontslaan.

Bot organiseerde de academische denkpolitie

Dat is dus het academische klimaat waar je niet meer vrij je mening kunt uiten. Er waart een denkpolitie rond die meningen scant op politieke correctheid. Zodra meningen niet naar de zin zijn van deze denkpolitie, wordt een massa meelopers en bestuurders gemobiliseerd die met alle macht de afwijkende mening de kop indrukt.

Wat ik echter niet had vermeld in deze blogpost was dat degene die de actie tegen mijn stuk op touw had gezet niemand minder was dan Michiel Bot. Hij die in zijn krantenstukje zijn mond vol had over academische vrijheid, wilde mij de mond snoeren over een zaak die naar mijn idee de atmosfeer op de campus flink had kunnen beïnvloeden. Bot die het uiten van kritiek een cruciaal onderdeel vindt van de rol van universiteiten, blijkt alleen kritiek waar hij het mee eens is goed te keuren. Hij wil een politiek correcte denkpolitie op de universiteit die alleen de ‘goede’ meningen toelaat.

Linkse activisten zijn een gevaar voor de rechtsstaat

Veel, vooral linkse mensen zijn bang dat als Geert Wilders in de regering komt, hij de rechtsstaat om zeep helpt. Misschien ben ik naïef, maar ik denk juist dat Wilders op en top een democraat is. Ik heb meer angst voor linkse activisten als Michiel Bot die bereid zijn als zij daartoe de macht hadden, universiteiten naar hun hand te zetten. Ik heb ook meer angst voor ambtenaren als Angélique Eijpe die denken meer kennis te hebben dan de bewindslieden. Dankzij dat overschot aan kennis denken zij het beleid te mogen veranderen naar hun eigen smaak. Linkse activisten als Bot en linkse ambtenaren als Eijpe zijn, wat mij betreft, het grootste gevaar voor de democratische rechtsstaat.   


0 reacties

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.