Kees van der Staaij is 25 jaar een succesvol Kamerlid voor de SGP-fractie geweest. Zijn succes blijkt uit de vele moties en amendementen waar hij politieke steun voor wist te krijgen (bio hier). Nu heeft hij de Kamer verlaten en gaan we zijn humor missen zoals de ook al en terecht vertrokken Kamervoorzitter Vera Bergkamp bij zijn afscheid zei.
En inderdaad, zijn eigen afscheidsrede in de Kamer – die hij mocht houden als de nestor van de andere vertrekkende Kamerleden – begon met een goede grap: “Het komt niet vaak voor dat ik het woord namens zoveel parlementariërs mag voeren”.
En inderdaad is de vraag hoe ‘parlementair’ van der Staaij en zijn partij nu eigenlijk was en is. Of om het modewoord dat – dankzij Pieter Omtzigt – momenteel zeer in zwang is maar weer te gebruiken, zijn er vraagtekens te zetten bij de staatsrechtelijke aard van Van der Staaij? Hield Van der Staat altijd wel onze Grondwet in ere? Het antwoord is natuurlijk dat dat niet zo was. Anders zou ik die vraag niet eens stellen.
Van der Staaij als verdediger van gezinnen
Maar laat ik beginnen met het goede nieuws. Hij was in de afgelopen jaren een van de weinige politici die er bij de overheid op aandrong het gezin te beschermen. Zo maakte hij bezwaar tegen de dating site Second love die “gelukkig getrouwde mensen” uitnodigt eens uit “de sleur” te komen voor een “spannend avontuur”. Met een andere partner, uiteraard.
Overspel in het huwelijk is een min of meer aanvaarde vorm van bedrog in onze maatschappij. Toch is vreemdgaan in een huwelijk een van de belangrijkste redenen voor echtscheidingen en een echtscheiding leidt vaak weer tot problemen voor de kinderen uit zo’n gebroken huwelijk. Uit vrij veel onderzoek blijkt dat kinderen van intacte gezinnen in alle opzichten beter functioneren dan kinderen van gescheiden ouders. Kinderen van gescheiden ouders vertonen meer gedragsproblemen en hebben later, als ze volwassen zijn, problemen om zelf een relatie in stand te houden. Kortom, kinderen van gescheiden ouders hebben een grote kans op enig moment in het zorgcircuit terecht te komen, ten laste van de maatschappij.
Verbied reclame voor overspel
Genoeg reden dus voor de overheid om eens te bezien of overspel beperkt kan worden. Dat kan zeker door de genoemde dating site Second love te verbieden. Die site jaagt de overheid op kosten door echtscheidingen te veroorzaken via het aanmoedigen van overspel. Kees van der Staaij (SGP) stelde er daarom vragen in de Kamer over. De toen verantwoordelijke bewindsman (Martin van Rijn, PvdA) vond dat de overheid zich niet met privérelaties mocht bemoeien. Waarom Second love dat dan wel mocht en mag, is mij niet duidelijk.
Kees van der Staaij gaf het niet op, hij wilde een bijsluiter bij de reclame voor de Second love dating site. Zoiets als bij sigarettenreclame. De tekst moest luiden: “Let op. Vreemdgaan dupeert kinderen”. Ook dat had geen succes, maar dat was niet zo verwonderlijk. De rijksoverheid heeft de kosten van de jeugdzorg immers doorgeschoven naar de gemeenten. Dus van de kosten van scheidingen heeft het Rijk geen last. Gemeenten des te meer, maar die kunnen weinig aan immorele websites doen.
Trouwen is trouw worden
Het is wel grappig dat de Nederlandse taal het begin van het huwelijk met ‘trouwen’ aanduidt. Als je je wettelijk aan een ander verbindt, houdt dat de belofte in dat je ‘trouw’ bent aan die ander. Trouw tussen partners was een waarde die volgens Van der Staaij zo nodig door de overheid via wetten en geboden verdedigd moest worden.
Als ik het even op mezelf betrek, ik ben inmiddels vijfenveertig (45!) jaar getrouwd en wel met dezelfde vrouw. Mijn lijfspreuk is desondanks niet: “Wat God verbonden heeft, dat zal de mens niet scheiden.” Wel dat je niet zomaar zonder wroeging je partner in de steek kunt laten.
De Vrije Universiteit (VU) als gereformeerd bolwerk
Misschien dat ik daarom in 1969 aan de VU in Amsterdam ging studeren. De VU had een gereformeerde grondslag. Dat betekende bijvoorbeeld dat er aan het begin van de dag bij de start van de colleges gebeden werd. Het zou meer voor de hand hebben gelegen dat ik – als katholieke jongen – naar de toenmalige Gemeentelijke Universiteit (GU) was gegaan. Die universiteit vond ik echter te links. Vlak voor ik ging studeren was aan de GU de Maagdenhuisbezetting geweest. Daar wilde ik niet bij horen. Wat ik niet wist was dat er aan de VU ook radicaal linkse studenten rondliepen.
Wat ik ook niet wist was dat er ook veel gereformeerde niet capabele hoogleraren aan de VU verbonden waren. In de jaren 70 ging dat laatste veranderen: er werd minder op geloof en meer op kwaliteit gelet bij benoemingen. Maar soms bleken er toch nog gereformeerde hard liners door de mazen van het academische net gezwommen te zijn. Eén daarvan heette Piet de Vries.
Trouw(en) is niet voor homo’s
Deze Piet de Vries beweerde nog niet eens zo lang geleden dat homo’s net zo gevaarlijk zijn als de nationaal socialisten uit Hitler Duitsland. Zijn homo’s dan genocideplegers, volgens VU-docent en ‘predikant’ Piet de Vries? Dat ook weer niet. Hij bedoelde dat in de Tweede Wereldoorlog de Nazi-ideologie aan Nederland werd opgedrongen. Nu wordt het aan ons opgedrongen dat homoseksuele relaties ook tot een normaal gezinsverband met levenslange trouw kunnen leiden.
Dat is dus iets heel anders als genocide. Hij gooit hier ‘slechts’ homoseksualiteit op één hoop met ontrouw. Homoseksuelen kunnen niet trouw zijn. Waar deze predikant deze kennis vandaan had, weten we niet. Waarschijnlijk zoog hij dit uit zijn zwaar gereformeerde duim. De VU was not amused door de uitspraken van De Vries. Uiteindelijk is hij zijn homohaat elders gaan verkondigen.
Van der Staaij ondertekende ook De Nashville-verklaring
Piet de Vries had zijn donkerbruine verhaal over homo’s en nazi’s gedaan naar aanleiding van de zogeheten Nashville-verklaring. Hij had die ondertekend. In die verklaring stond dat de steun voor partnerschap en trouw zich niet uitstrekte tot homoseksuelen. Lees maar artikel 1 van de Nashville-verklaring:
“WIJ BEVESTIGEN dat God het huwelijk heeft bedoeld als een levenslange verbondsrelatie tussen één man en één vrouw, waarbinnen seksualiteit een plaats heeft en waaruit kinderen kunnen voortkomen. Het doel van het huwelijk is de verbondsliefde tussen Christus en Zijn bruid, de Kerk, zichtbaar te maken.
WIJ ONTKENNEN dat God het huwelijk heeft bedoeld als een homoseksuele, polygame of polyamoreuze relatie. Wij ontkennen ook dat het huwelijk een louter menselijk contract is in plaats van een verbond gesloten voor God.”
Nashville-verklaring
Homohuwelijken mogen dus niet van God. In Nederland hadden veel gereformeerde dominees door de Nashville-verklaring te ondertekenen deze mening van God bevestigd. Daar hoorde dus onze Piet de Vries ook bij. Maar er viel toen, in 2019, ook een donkerzwarte hypocriete schaduw over Van der Staaij als verdediger van het gezin. Hij bleek namelijk ook tot de ondertekenaars van de Nashville-verklaring te horen.
Van der Staaij: discriminatie van homo’s is een mening
Door die Nashville-verklaring te ondertekenen, gaf Van der Staaij aan uiteindelijk zijn gereformeerde opinie boven de Grondwet, artikel 1, te plaatsen. Dat is uiteraard eerder opgemerkt. Wel heeft hij in de Kamer uitgebreid geprobeerd zijn houding tegenover homoseksuelen en het verband met artikel 1 van de Grondwet te nuanceren. Dit zei hij hierover:
“Artikel 1 van de Grondwet zegt inderdaad dat allen die in Nederland zijn, gelijk worden behandeld. Het is het antidiscriminatiebeginsel. En ja, het is waar dat ik via mijn eed op de Grondwet heb gezegd dat ik hier geen zaken zal bepleiten die daarmee in strijd zijn. Als ik het met Grondwetsartikelen oneens ben, zal ik bepleiten dat die aangepast worden. Dat mag ook. Dat hoort ook bij de vrijheid van meningsuiting, die wij in ons land hebben. Ik vind niet dat er sprake is van strijdigheid met artikel 1. (…) Dit gaat echt om een theologische visie, die mijns inziens niet in strijd is met artikel 1 van de Grondwet.”
Kees van der Staaij, Tweede Kamer, 16 mei 2019
Kortom, discriminatie van homo’s is, volgens Van der Staaij, een mening en daarom niet in strijd met het anti-discri-minatiebeginsel van artikel 1. Hij blijkt creatief genoeg te zijn om zijn anti-staatsrechtelijke houding te kunnen rechtvaardigen. Je moet er maar opkomen. Was dat dan de reden waarom zijn collega-parlementariërs zo uitgebreid voor hem klapten toen hij afscheid nam? Was dat omdat iemand die zo’n loopje met de Grondwet neemt, maar beter weg kan wezen?
0 reacties