“Balfour” luidde de immigratie van Joden naar Palestina in
Zoals we gezien hebben ligt de oorsprong van de staat Israël in een belofte van de Britten aan invloedrijke Joden. Die belofte werd gedaan aan het einde van de Eerste Wereldoorlog en hield in dat Joden in het Palestijnse gebied een “nationaal tehuis” mochten vestigen. De zogeheten Balfour-verklaring van de toenmalige Britse minister van Buitenlandse zaken legde deze belofte in een paar zinnen vast.
De Balfour-verklaring had ongeveer hetzelfde effect als het asielrecht van de EU. Het leidde tot een immigratiestroom waar de oorspronkelijke bewoners niet op zaten te wachten. Al in de jaren 20 en 30 van de 20e eeuw migreerden veel Joden naar Palestina. De lokale Arabieren hadden niet zo veel boodschap aan de Britse toezegging aan de Joden. Maar in plaats van hun zaak bij de Britten – die de baas waren geworden in Palestina – te bepleiten, pleegden ze gewelddaden tegen de Joden. In de jaren 20 en jaren 30 waren er geregeld moordpartijen op Joden, met als dieptepunt de “etnische zuivering” van Hebron in 1929. De Joden lieten zich echter niet als makke schapen afslachten. Al tijdens het Britse mandaat en zeker na het uitroepen van de staat Israël in 1948, sloegen de Joden terug na Arabische gewelddadigheden. Dat hebben we nu net weer in Gaza zien gebeuren.
Vredesakkoorden stopten het Palestijnse geweld niet
De Arabieren in Palestina hebben het bestaansrecht van een Joodse staat niet echt geaccepteerd. Het geweld en de oorlogen (1948, 1967 en 1973) die de Arabieren voerden hebben ze echter niet veel verder gebracht. Iedere oorlog bracht Israël landwinst. De Oslo-akkoorden van 1993 tussen Israël en de PLO van Yasser Araft leken tot wederzijdse erkenning en vrede tussen Joden en Palestijnen te kunnen leiden.
Deze akkoorden, tot stand gekomen aan de onderhandelingstafel, werden echter, onder meer, om zeep geholpen door terroristische aanslagen tijdens het kabinet met de Arbeiderspartij van Rabin/Peres. Vlak voor de verkiezingen van 1996 kostten dergelijke aanslagen aan meer dan zestig mensen het leven. Als gevolg daarvan verloor Peres de verkiezingen en werd er een rechts kabinet geformeerd. Het latere kabinet met Barak van de Arbeiderspartij wilde het vredesproces weer vlot trekken. Terroristische aanslagen (meer dan veertig doden) maakte de Arbeiderspartij kansloos bij de volgende verkiezingen.
Palestijns terreur vernietigde de Israëlische Arbeiderspartij
De economen Claude Berrebi van Princeton in de VS en Esteban Klor van de Hebreeuwse universiteit in Jeruzalem maakten met statistische methoden aannemelijk dat er een systeem zat in de golf van Palestijnse aanvallen vlak voor verkiezingen in Israël. Een toename van aanslagen liet de Israëlische kiezers een ruk naar rechts maken. Voor terroristische groepen die geen vrede wilden, zoals Hamas, was dat een voordelige uitkomst, omdat een rechts kabinet minder tot vrede geneigd zou zijn. Dat betekent alleen maar nog meer een motief om geweld tegen Israël verder op te voeren.
De tweede Intifada na het mislukken van Camp David/Taba en de continue rakettenregen uit de Gazastrook hebben inderdaad kiezers in Israël – de enige democratie in het Midden-Oosten – steeds meer in de armen van haviken gedreven. Inmiddels is de Arbeiderspartij die nog tot vrede bereid was een marginale partij geworden.
Er is nog discussie of het geweld na de Oslo-akkoorden en vooral na Camp David/Taba mede beïnvloed werd door Yasser Arafat. Het heeft er alle schijn van. Arafat was een man die gedijde bij geweld en conflict. In een situatie van vrede werd te veel duidelijk dat hij een incompetente leider was, niet in staat om een land op te bouwen.
Hamas heeft geen motief nodig om Israël aan te vallen
Zo zou je kunnen zeggen dat de Palestijnen er zelf voor gezorgd hebben dat hardliners als Netanjahu de politieke macht kregen in Israël. Onder leiding van Netanjahu was iedere kans op een nieuw akkoord met de Palestijnse Autoriteit tot nul gedaald. Netanjahu gaf er in ieder geval geen blijk van dat hij de uitbreiding van Joodse nederzettingen door orthodoxe Joden wilde tegengaan. Dat was alleen maar meer reden voor geweld op de Westoever en vanuit Gaza. Niet dat Hamas om een motief verlegen zat om Israël aan te vallen, maar Hamas noemde de ontwikkelingen op de Westoever en ook het gebruik van de al-Aqsamoskee door orthodoxe Joden als redenen om op 7 oktober jl. in het zuiden van Israël een bloedbad aan te richten onder weerloze burgers.
Hamas wist uiteraard dat deze terroristische aanslag tot een reactie van Israël zou leiden. Israël laat immers geen enkele aanval onbeantwoord. Hamas wist dus ook dat er honderden doden in Gaza zouden vallen. Maar Hamas maakt zich daar niet druk om. Integendeel, hoe meer doden er vallen onder de burgerbevolking des te beter het is voor Hamas. Dat geeft immers steeds meer kans dat Israël beschuldigd zal worden van het overtreden van het internationale oorlogsrecht. Volgens dat recht mogen burgers geen doelwit zijn van oorlogshandelingen.
Hamas gebruikt de burgers van Gaza als schild
Hamas zorgt er goed voor dat Gazaanse burgers zeker gedood zullen worden bij Israëlische luchtaanvallen. Zelf zijn de leden van Hamas uitstekend beschermd tegen Israëlische luchtaanvallen. De BBC beschreef recent hoe Hamas al voordat Israël de bezetting van Gaza had opgegeven er tunnels aan het graven was. Inmiddels is er een tunnelstelsel van 500 kilometer ontstaan. De ingangen van die tunnels zijn verborgen in huizen, scholen en andere publieke gebouwen. Het zal dus moeilijk zijn die tunnels te vernietigen zonder burgers te treffen. Vermoedelijk zijn de tunnels gerieflijk genoeg voor de Hamasleden om er langere tijd te verblijven. Bovendien zal het voor Israël moeilijk zijn de tunnels op te sporen. Het zal nog veel moeilijker zijn het uitgebreide stelsel waarvan de exacte ligging onbekend is uit te schakelen.
De tactiek van Hamas is daarmee duidelijk. De groep valt Israël zo grootscheeps mogelijk aan, bij voorkeur zoals op 7 oktober jl., met een groot aantal burgerslachtoffers en gevangengenomen burgers. De belangrijkste leiders van Hamas trekken zich daarna terug in het tunnelcomplex onder Gaza en laten de eigen burgers als menselijke schilden opereren. Hamas hoeft daarna niets meer te doen, zoals ook deze oorlog weer laat zien.
De tactiek van Hamas brengt een nieuwe geweldscyclus
Het grote aantal burgerslachtoffers in Gaza gaat meer en meer verontwaardiging opwekken. Israël zal onder grote internationale druk genoegen moeten nemen met een wapenstilstand. Waarschijnlijk zal het de overlevende gijzelaars alleen maar vrij krijgen in ruil voor een groot aantal gevangen Hamasstrijders.
Hamas blijft intact. Dan kan de cyclus van geweld weer van voor af en aan beginnen. Hamas herstelt de militaire infrastructuur met behulp van bondgenoten als Iran en Syrië. Raketten zullen weer richting Israël vliegen. De burgerbevolking van Gaza mag weer als schild dienen
0 reacties