De kern van het conflict tussen ‘Palestijnen’ en Joden is de vraag van wie het land ten westen van de Jordaan-oever is/was. De Arabieren in Palestina hebben tot ver in de 20e eeuw vastgehouden aan het idee dat dat gebied Arabisch was en Arabisch moest blijven. Dat standpunt heeft hen continu in de verdediging gedrukt.
De bron van het conflict ligt bij een brief die de Britse minister van Buitenlandse Zaken Arthur James Balfour op 2 november 1917 schreef aan Lionel Walter Rothschild. Daarin beloofde hij een thuisland voor de Joden in Palestina.
Eeuwenlang bestond er geen Palestijnse staat
Ik zette Palestijnen hierboven tussen quotes, omdat het niet duidelijk is wie of wat Palestijnen zijn. Er is tot de jaren 1990, met uitzondering van het moderne Israël, eeuwenlang geen ‘Palestijnse’ staat geweest. Vanaf ongeveer 1500 domineerden de Turken het Midden-Oosten. In WOI kozen zij de kant van de Duitsers. Daarom konden de Turken na 1918 het grootste deel van hun gebied inleveren bij de winnaars. Engeland kreeg met name het mandaat over Palestina. Dat was een gebied dat onder meer het huidige Israël en Jordanië omvatte (zie plaatje).
In die tijd werden alle bewoners van Palestina – zowel Arabieren als Joden – aangeduid als Palestijnen. Er woonden vlak na WOI weinig Joden in Palestina. Grootscheepse Joodse immigratie naar Palestina kwam echter wel al ver voor WOII op gang. De Britten lieten dit toe op basis van de zogeheten Balfour-declaration.
Britten creëerden het Arabisch-Joodse conflict
Die Balfour-declaration stond het toe dat Joden een nationaal thuis konden stichten in Palestina. De Britten hadden de Arabische bevolking in het gebied hierover niet geconsulteerd. In 1920 gaven de Britten het deel van Palestina aan de oostoever van de Jordaan weg aan de Hasjemitische familie. Dat was als dank voor bewezen diensten in WOI. Het Arabische-Joodse probleem moest daardoor binnen het resterende deel van het Palestijnse gebied worden opgelost.
De Balfour-declaration impliceerde dat twee staten gesticht zouden moeten worden na het vertrek van de Britten. De Arabieren weigerden echter een twee-staten oplossing te accepteren. Al in 1937 stelde de Britse regering de zogeheten Peel commissie in. Deze kwam met een voorstel om het Palestijns gebied ten westen van de Jordan voor 2/3 deel in een Arabisch gebied en voor 1/3 deel in een Joods gebied op te splitsen. De Arabieren accepteerden dit voorstel niet.
Arabieren verwierpen ook na WOII een Joodse staat
Na WOII stelde de VN een deling van het mandaatgebied Palestina ten westen van de Jordaan in twee ongeveer even grote delen voor (zie plaatje).
Ook dit plan wezen de Arabieren af, terwijl de Joden het plan wel accepteerden. Er tekende zich dus een patroon af. Ieder volgend opdelingsvoorstel van Palestina tussen Joden en Arabieren pakte slechter uit voor de Arabieren. Het Arabische deel van de bevolking bleef echter iedere opdeling verwerpen. Na de aanname van het verdelingsplan van 1947 in de Algemene Vergadering van de VN brak er in 1948 oorlog uit tussen Israël en Arabische staten. De Joden veroverden het huidige Israël, Egypte veroverde de Gaza-strook en Jordanië veroverde de Westelijke Jordaanoever.
Een groot deel van de Arabieren in het door de Joodse legers veroverde gebied vluchtte uit het gebied weg. Een deel werd verjaagd door de Joden. De zogeheten groene lijn van de wapenstilstand van 1949 is nooit door de Arabieren geaccepteerd als de reguliere grens van Israël. Als gevolg daarvan liggen de grenzen tussen Israël en een eventuele onafhankelijke Arabisch Palestijnse staat niet vast.
De Arabische landen erkenden het bestaan van Israël niet en probeerden in 1967 opnieuw Israël van de kaart te vegen. Het resultaat was echter dat Israël de macht kreeg over de Westoever en Gaza. Merk op dat Israël die gebieden niet kon “teruggeven” aan de vorige rechtmatige eigenaar. De vorige rechtmatige eigenaar was in feite het Verenigd Koninkrijk, maar dat had zich in 1948 uit het gebied teruggetrokken.
Einde aan ‘bezetting’ van Westoever en Gaza?
De Verenigde Naties heeft na de zesdaagse oorlog uitgesproken dat er sprake was van bezetting van de Westoever en de Gazastrook door Israël. Het internationaal recht laat alleen het gewelddadig bezetten van een land toe als dat gemotiveerd wordt door zelfverdediging. Dan is een tijdelijke bezetting gerechtvaardigd totdat de andere, aanvallende partij voldoende garanties voor veilige grenzen heeft gegeven. Vanuit die optiek is de bezetting door Israël rechtmatig. We mogen er namelijk van uitgaan dat de zesdaagse oorlog in 1967 voor Israël een verdedigingsoorlog was. De VN erkende dit indertijd, maar verlangde ook dat tegenover ontruiming van bezette gebieden door Israël vredesakkoorden zouden staan tussen Israël en de Arabieren.
Er is na 56 jaar nog steeds geen vredesakkoord met de Palestijnse Arabieren. Wel waren er de zogenaamde Oslo akkoorden van 1993. Daarin werd door de toenmalige Palestijnse leider Yasser Arafat en Israël het recht op een eigen Palestijnse staat vastgelegd. De precieze omvang en de locatie van de grenzen zouden onderdeel zijn van een finaal vredesverdrag. Over en weer werden de afspraken van de akkoorden echter niet nagekomen, zodat deze akkoorden een langzame dood stierven.
De partijen waren dichtbij een vredesakkoord tijdens de Camp David/Taba onderhandelingen van 2000/2001. Daar zou aan Arafat 90 tot 95 procent van het gebied van de Westoever zijn aangeboden. Bovendien zouden de Palestijnen enig beheer over de Arabische gebieden in Jeruzalem krijgen. Wat er tijdens die onderhandelingen precies fout is gegaan, is nooit helemaal vastgelegd. Sommigen schreven de mislukking toe aan een misperceptie van elkaars bedoelingen. Anderen beweren dat Arafat de vergaande concessies van de Israëliërs niet naar waarde wist te schatten. Feit is dat de partijen de onderhandelingen afbraken. Het was zo ongeveer de laatste kans om tot een twee-statenoplossing met welomschreven en geaccepteerde grenzen te komen.
Eenzijdige terugtrekking door Israël bracht ook geen vrede
Toch heeft Israël zich in 2005 zonder een vredesakkoord uit Gaza teruggetrokken. Daarmee is Gaza uiteindelijk de eerste onafhankelijke ‘Palestijnse’ staat geworden. Hamas is nu de organisatie die het land sinds 2006 op dictatoriale wijze bestuurt. Hamas streeft naar een islamitische staat tussen de Jordaan en de Middellandse Zee. In die staat is er geen plaats voor ‘de Zionistische bezetter’. Daarmee claimt Hamas dus recht op land dat Arabieren nooit in hun bezit hebben gehad en dat ook staatkundig nooit Arabisch is geweest. Als middel om zijn doel te bereiken, schiet Hamas raketten af op de burgers van Israël. Dat is geen recente uitvinding, de raketten worden al decennialang en soms dagelijks afgevuurd.
In Israël is, mede daardoor, de bereidheid om tot akkoorden met de Palestijnen te komen al enige tijd op een nulpunt terecht gekomen. In tegendeel, hardliners in de Israëlische politiek hebben aan populariteit gewonnen. Die vormen inmiddels een regering die tot geen enkele concessie aan de Palestijnen meer bereid is. Die regering blijkt echter te veel overtuigd van zijn eigen kracht te zijn geweest. De ongekende, felle en bloedige aanval door Hamas op Israël van 7 oktober jl. kwam als een verrassing voor de Israëlische regering.
Anja Meulenbelt ziet Hamas vreedzaam protesteren
Hoe wordt er in Nederland door supporters van Hamas gereageerd op het bloedbad? Anja Meulenbelt is al jaren een fan van de streng islamitische dictatuur door Hamas. Ze noemt zichzelf feministe, maar heeft er kennelijk geen moeite mee dat vrouwenrechten in de Gazastrook aan banden worden gelegd. Hier blijkt dat ze de aanval van Hamas op burgers in Israël als een opstand beschouwt “tegen de nu al vele jaren durende bezetting waar Gaza onder lijdt.” De al jaren durende rakettenregen door Hamas op Israël is haar kennelijk ontgaan.
Meulenbelt ziet alleen maar vreedzame protesten aan de grens “die veel doden aan de Palestijnse kant [hebben] gekost, en veel verwondingen die jonge Palestijnen voorgoed gehandicapt maakten.” Natuurlijk zou ze het doden van burgers door Hamas het liefst afkeuren. Maar volgens haar heeft Hamas geen andere optie over. Anja Meulenbelt, zo blijkt uit dit stuk op de opiniesite Joop van BNN/VARA, vindt dat Israël de grenzen met Gaza moet openen, want Gaza lijdt onder een “onmenselijke blokkade”. En inderdaad, het openen van de grenzen zou het leven van Hamas wel een stuk eenvoudiger maken. Ze hoeven dan niet meer met paragliders over de grenzen te vliegen, maar kunnen gewoon wandelend de grens oversteken om Israëlische burgers te vermoorden.
Tineke Bennema kent de Arabisch-Joodse geschiedenis niet
Ook een interessante bijdrage wordt geleverd door Tineke Bennema in een opiniebijdrage in De Volkskrant. Zij schrijft:
“Het geweld van Hamas is niet te rechtvaardigen maar komt wel voort uit 75 jaar van ontheemding van de Palestijnen en stelselmatige Israëlische onderdrukking.”
Tineke Bennema
Bennema noemt zich historicus, maar laat het Arabisch-Joodse conflict minstens 30 jaar te laat beginnen. Bovendien vermeldt ze niet dat de Joden oorspronkelijk de onderliggende groep vormden. De Joden moesten zich verdedigen tegen Arabieren die Joden niet wensten te accepteren. Dat er in de afgelopen 90 jaar nooit een vredesakkoord tussen de Arabieren en de Joden is gesloten, lag daarom in eerste instantie aan de Arabieren. De Arabieren (zie hierboven) hebben daardoor voortdurend verlies aan land over zichzelf afgeroepen. Uiteindelijk zijn de Arabieren de onderliggende partij in het conflict geworden. Ze gingen massaal over tot geweld, zowel op de Westoever als vanuit de Gazastrook. Bennema pleit er voor dat de Palestijnen en de Israëliërs weer plaatsnemen aan de onderhandelingstafel. Dat zal door het Israëlische volk eerder als een belediging dan als een aanmoediging tot onderhandelingen worden beschouwd.
1 reactie
Max · juni 9, 2024 op 4:24 pm
Is ‘Palestina’ afgepakt door Israël? Dit zijn de feiten.Er was in de hele geschiedenis nooit een Palestijnse Koning, president of heerser, geen landsgrenzen, geen soevereine staat Palestina of regering er van.Het Palestijnse volk werd in de jaren zestig uitgevonden door de Egyptenaar Yasser Arafat.De term ‘Palestijnen’ werd in de jaren zestig uitgevonden als pressiemiddel door de omliggende, enorme en vijandige Arabische staten. Een volk wordt gevormd door een unieke gemeenschappelijk taal, cultuur en/of godsdienst. Dat is bij de Palestijnen niet het geval.Pas door Arafat werden de daar wonende Arabieren gemobiliseerd tot een zogenaamd Palestijnse volk.‘De Palestijnen’ zijn een kunstmatig volk, waarvan de ‘nationale lotsbestemming’ uitsluitend lijkt te bestaan uit het ondermijnen van de rechten van het Joodse volk in het land van Israël. Ze hebben geen specifieke eigen cultuur en geen eigen unieke geschiedenis, behalve dan die van hun verbeten strijd tegen de ‘zionistische overheersing en die van de burgeroorlogen die zij elders veroorzaakten.Op 31 maart 1977 gaf de met het Syrische regime verbonden PLO-topman Zuheir Mohsen (1936-1977) een interview aan Nederlandse krant Trouw, waarin hij het volgende zei over het concept van een Palestijnse identiteit en een ‘Palestijnse staat’: “Tussen Jordaniërs, Palestijnen, Syriërs en Libanezen bestaan er geen verschillen. Wij maken deel uit van één volk, de Arabische natie.Wij zijn één volk. Alleen maar om politieke redenen onderschrijven wij zorgvuldig onze Palestijnse identiteit. Het is namelijk van nationaal belang voor de Arabieren om het bestaan van de Palestijnen aan te moedigen tegenover het zionisme” .Het feit dat de hele Arabische wereld tegen Israël opkwam, toont ook dat de beweging geen “Palestijnse” zaak is maar een Arabische…
Er was ooit een Joods koninkrijk. Daarna vele overheersing en als laatste de Ottomaanse overheersing die eindigde in 1917 met het einde van de verloren wereld oorlog. Daarna werd het mandaat gebied van het VK.Het Britse mandaat was verdeeld in een Joods en een Arabisch deel.Bijna 80 procent van het oorspronkelijke mandaatgebied, dat eigendom zou zijn van de Palestijnse Arabieren, werd Transjordanië, het huidige Jordanië.Het grootste deel van de te vormen joodse staat zou overigens worden gevormd door de Negev-woestijn, die op dat moment ongeschikt was voor landbouw en stedelijke ontwikkeling. Jeruzalem zou bij geen van beide staten worden gevoegd, maar een onafhankelijke status krijgen onder internationaal bestuur. Jeruzalem is meer dan 3000 jaar de Joodse hoofdstad geweest, en nooit de hoofdstad van een Arabische of moslim natie. Zelfs toen de Jordaniërs Jeruzalem bezetten, hebben ze nooit geprobeerd het tot hoofdstad te maken en Arabische leiders kwamen er dan ook niet op bezoek. Jeruzalem wordt niet één keer bij name genoemd in de Koran.Mohammed is er in zijn hele leven nooit in deze stad geweest.Joden bidden in de richting van Jeruzalem. Moslims bidden met hun rug naar Jeruzalem in de richting van Mekka. Jeruzalem komt 778 keer voor in de heilige Geschriften van de Joden. In schril contrast daarmee komt Jeruzalem niet één keer voor in de Koran.Het jodendom bestond al voor de islam en het christendom in het land Kanaän…
Historisch gezien is Jeruzalem altijd de enige politieke en geestelijke hoofdstad van de Joden geweest. Jeruzalem is nooit de hoofdstad geweest van enig ander volk. Het Joodse thuisland is in het verleden door anderen gekoloniseerd. Romeinen, Arabieren, kruisvaarders, Ottomanen, Britten en vele andere imperialistische machten hebben het land Israël en zijn inheems-Joodse bevolking onderworpen.Arabieren zijn de meest succesvolle kolonisatoren ooit. Het is ironisch om de Joden te beschuldigen van het koloniseren van Arabieren. Vandaag de dag zijn er 57 islamitische landen.Terwijl we lezen over de ‘Arabische wereld’ – die zich uitstrekt over Noord-Afrika, Zuidwest-Azië en het Midden-Oosten – en academici er vrolijk aan refereren, vermelden slechts weinig mensen dat deze entiteit grotendeels is ontstaan door de gewelddadige onderwerping van plaatselijke inheemse volkeren. Zelden horen we iets over Berbers, Yazidis, Arameeërs, Zoroastriërs en Kopten. Deze en vele anderen, samen met de Joden, zijn voorbeelden van pre-islamitische volkeren, culturen en religies die of werden weggevaagd, of werden gedwongen om deel uit te maken van een Arabische of islamitische cultuur.Tientallen talen, culturen, godsdiensten en volkeren die wij alleen uit de archeologie kennen, overleefden de Arabische legers vanaf de zevende eeuw niet. Deze plunderaars legden gewoonlijk volledige onderwerping aan de Arabische cultuur en taal en het islamofascisme op door middel van brutaal geweld.De Joden zijn het enige volk in de geschiedenis sinds de brute Arabische verovering, bezetting en kolonisatie dat erin is geslaagd hun land terug te winnen.Zij zijn uiteindelijk naar huis teruggekeerd en vormen de meerderheid van de Joodse burgers van de staat Israël..
Palestijnse leiders hebben nooit een eigen staat gewild.Alle aanbiedingen voor een Palestijnse staat werden door de Palestijnse leiders afgewezen.Rob Malley, een van de adviseurs van Clinton, schrijft dat Arafat totaal niet geïnteresseerd was in de stichting van een onafhankelijke Palestijnse staat.Iedereen die het verslag van Rob Malley heeft gelezen zal zich realiseren dat de Palestijnen in 2000, net als in 1937 en 1947, willens en wetens een historische kans hebben gemist.En net zoals de groot-moefti van Jeruzalem in 1937 en 1947 zijn volk leidde naar wat de Palestijnen de nakba (’catastrofe’) noemen, zo heeft Yasser Arafat in 2000 het Palestijnse volk niet alleen geleid naar de tweede intifada, maar ook naar hun tweede nakba.Zelfs prins Bandar van Saoedi-Arabië noemde Arafats afwijzing van Baraks aanbod „een misdaad tegen de Palestijnen, ja tegen de hele regio”. Dennis Ross, de belangrijkste Amerikaanse onderhandelaar destijds, zei dat Arafat niet van plan was welk vredesvoorstel dan ook te accepteren, omdat „het einde van het Israëlisch-Palestijnse conflict ook zijn eigen einde zou betekenen”.Voor de ‘palestijnen’ bestaat al heel lang een eigen land: Jordanië.“ Jordanië is Palestina en Palestina is Jordanië”, aldus de toenmalige Jordaanse Koning Hoessein bin Talal.Een Palestijnse staat zou Taliban-achtig zijn, geregeerd door het Hamas-fascisme.In zijn toespraak noemde Ben-Goerion( was de eerste premier van Israël) de Arabieren de reïncarnatie van de nazi’s. „Als de Arabieren ons aanvallen, doen ze dat niet om te plunderen, om terroristische aanslagen te plegen of om een einde te maken aan de kolonialisering van de zionisten, maar om het Joodse volk radicaal uit te roeien.”Net zoals de nazi’s tot doel hadden de Joden te vernietigen, delen Hamas en gelieerde terroristische organisaties hetzelfde doel: de vernietiging van Joden.